امروز آژانس گزارش داد ایران کارِ رفع و رجوعِ اورانیومِ بیست درصد را به پایان رسانده و همزمان بچه‌ی خوبی هم بوده. برخوردارانِ جهان هم برایِ تشویق این بچه‌ی شرور قسطِ هشتمِ آن 4.2 میلیارد دلار از پول‌هایِ فریز شده‌اش را آزاد کردند که برود برایِ خودش چیز میز بخرد. در ضیافتِ تولیدِ انبوهِ اخبار و نظرات و تحلیل‌هایِ تکراری در خبرگزاری‌های وطنی پیرامونِ ماجراجویی‌هایِ هسته‌ایِ گروهی از اقلیتِ دانشجویانِ اسطرلاب به دستِ علم و صنعت و تلاشِ ظریف و دوستان برایِ جمع و جور کردنِ اوضاع، بارها و بارها گفته می‌شود فعالیتِ هسته‌ای مملکت‌مان همواره صلح‌آمیز بوده. کسی هم زحمت پرسیدنِ ماجرایِ اورانیوم بیست‌درصدی را به خودش نمی‌دهد و نمی‌‌پرسد چرا وقتی معلوم شد این تو بمیری از آن تو بمیری‌ها نیست، این قدر سریع بی‌خیالِ تولید و نگهداریِ آن شدند.
جلیلی، لابد بدونِ هیچ دلیلی، می‌گفت تا فرو ریختنِ خیمه‌ی دشمن تنها ده ضربه‌ی شمشیر باقی‌ست و کسانی در سایت‌ها و روزنامه‌هایی که به خرجِ پایداری‌چی‌ها (بخوانید به خرجِ ملت ایران) می‌چرخند، هنوز نِق می‌زنند اکنون که بیست درصدی را دادیم رفت، دیگر چه داریم که در برابرش امتیاز بگیریم؟!‍ گمان می‌کنم این جماعت بینِ خودشان شوخی شوخی بمبِ اتمی را هم جزوِ حقوقِ مسلم می‌پندارند و نظر می‌دهند بچه حق دارد با هر چیزی که دلش بخواهد بازی کند.
گاه‌گاهی باید خوشحال بود از اینکه آریایی‌های ساکن اینجا تنبلی و تن‌پروری و در کردنِ قمپز را به کار و تلاش و پیشرفت ترجیح می‌دهند.